Het is een verdrietig verhaal, maar één met een gouden randje. Pleegzorgwerkers Mariël en Nina moesten najaar 2021 op zoek naar pleegouders voor de zesjarige Eva*. Haar moeder zou binnen een aantal weken overlijden. De nood was hoog en dus lieten de twee pleegzorgbegeleiders (bijna) alles uit hun handen vallen en gingen op zoek naar een gezin.
Ze zijn er nog vol van hoe overweldigend de respons was. Nina: “Het was bizar. Ik zat in een vergadering en kreeg het ene telefoontje na het andere. Binnen drie uur hadden we 38 aanmeldingen van mensen die haar levenslang wilde opvoeden of gewoon iets voor haar wilde doen. Normaal kost het zoveel moeite om nieuwe pleegouders te vinden. Maar nu bleven de aanmeldingen binnenstromen. Dat is het hoopvolle aan dit verhaal.”
Draagkracht
De vraag kwam binnen bij matcher Mariël. ““Eva’s moeder lag al in het ziekenhuis. De kinderpsycholoog die wordt ingeschakeld bij ernstig zieke ouders belde en binnen no time zat ik aan haar bed. Haar vraag was heel specifiek: ze wilde haar dochter het liefst in een pleeggezin in de eigen buurt in haar woonplaats. In ieder geval zolang ze nog leefde. Eva werd al een tijd opgevangen door vriendinnen, maar die waren best overvraagd. Eva’s moeder had dus veel ondersteuning uit haar eigen netwerk van familie en vrienden, maar de draagkracht voor een langdurige plaatsing was er niet. Er moest dus per direct meer vastigheid voor het meisje komen en daarnaast een langdurige oplossing. In het ziekenhuis heeft de moeder daarom toestemming gegeven om een oproep te doen op school.”
Overweldigend
De reactie daarop was in een woord overweldigend. Nina: “Een groot deel van de mensen kenden haar niet eens persoonlijk. Dat zegt iets over hoe groot mensen hun hart is. Dat gaf zo’n boost.” Mariël: “Mensen laten zich raken als het dichtbij komt.”
Dezelfde week organiseerden de pleegzorgwerkers een informatieavond en daarna besprak Mariël de lijst met de moeder. Mariël: “Dat was voor haar natuurlijk heel dubbel, maar ze vond het ook bijzonder dat mensen haar wilde helpen, echt een warm bad.” Binnen een paar dagen kon het meisje tijdelijk terecht bij een gezin van school. Nina: “Daar kon ze blijven zolang haar moeder nog leefde. Dat gaf haar extra uren die ze nog met haar moeder kon doorbrengen. Een paar maanden lang heeft dit gezin echt alles aan de kant gezet. Ze brachten haar naar het ziekenhuis en fietsten later naar de hospice. Ze hebben het supergoed gedaan.”
Ondertussen zijn er gesprekken met drie gezinnen voor de definitieve plek. Nina: “Bij die gezinnen zijn we thuis geweest. We hebben hen ook de vragen gesteld namens de moeder en een filmpje gemaakt. Daarna heeft ze een keuze gemaakt.”
Mariël: “We zijn nog samen met de moeder bij deze mensen thuis geweest. Zij waren ook bij de uitvaart van de moeder.” Nina: “Dat was echt heel mooi. De zorg voor haar liep heel mooi in elkaar over. Beide gezinnen stonden er heel onbaatzuchtig in en wilden het beste voor dit meisje. In het gezin waar ze nu zit, gaat het goed. Het pleeggezin staan er heel onvoorwaardelijk in. Eva’s moeder heeft hen hun zegen gegeven. Wat hen betreft is er geen ruimte dat het niet zou lukken.”
Te laat
Terugkijkend zijn de pleegzorgbegeleiders blij dat ze op tijd betrokken zijn. Dat is lang niet altijd zo. Mariël: “Ik weet niet hoe het kan, maar we hebben op het moment veel kinderen waarvan de moeder ziek is of overleden. Vaak worden we te laat betrokken. Mensen realiseren zich niet dat pleegzorg in deze situaties ook een optie is. Familie of vrienden hebben niet altijd de draagkracht om dit op te pakken.”
Nina: “Het is mooi om te merken dat mensen in zo’n situatie echt om een kind heen willen staan als netwerk. Die netwerkpleegzorg kost wel enorm veel tijd. Het was mooi dat we die ruimte kregen van Timon. We zouden het graag vaker zo doen.”
*In het kader van anonimiteit is Eva niet de werkelijke naam van dit meisje.Tekst: Inge-Mirjam Bosveld